ΑΝΑΛΑΜΠΗ 1 7/11/2010
Κτυπούνε κύματα ξανά , μες το μυαλό μου
Αυγή που ήρθε να χαράξει
Τρελό παιδί , διαολομιλημενο
Στην ψυχρά της ζωής
Ποιος να ταιριάξει
Σαράντα γίνομαι σε λίγο
Και χθες σαν έκλεισα τα μάτια
Του παιδικού μυαλού κομμάτια
Ακόμα θέλουν να μικρύνουν
Ο πόνος μου στο σβέρκο μεγαλώνει
Αχνό σημάδι της κατάστασης μου
Και στην κάρδια τα βέλη όλο τρέχουν
Να στείλουν το αίμα στην Ελλάδα
Ποιος είπε πως θα περιμένω
Τρία παιδιά μου έστειλε η Ήρα
Τρανό σημάδι της θεότητας μου
Μικρό κρυφό μα δυνατό κομμάτι
Όταν στη φέξη πάω να ξαπλώσω
Την μυρωδιά του αιθέρα τους ζηλεύω
Μόνο παιδί , μόνο θεός , τρελός σε είδα
Και τώρα οι σκιές διπλά , χορεύουν
Την γνώριμη ψυχή να συμμαζέψουν
Μα εγώ ποτές μου δεν σε είδα
Αγνή μητέρα , πότε ήρθες , δεν σε βρήκα
Σαράντα είπα γίνομαι σε λίγο
Ένα παιδί και δυο κορίτσια
Καρπός της ζάλης των θεών μου
Με ξύπνησες τότε και πήγα
Αγόρασα ένα σπίτι χρεωμένο
Και γλύκανα αυτούς που το ποθούσαν
Μα τις κραυγές δεν είδα που κρατούσαν
Οι ψεύτικοι αυτοί και λυπημένοι
Δεν ξέρω γιατί γράφω τώρα
Κοντεύει τρεις και δεν θυμάμαι αν κοιμόμουν
Ούτε που ξύπνησα πότε θυμάμαι
Γιατί και πως ρωτάτε με , δεν ξέρω
Θέλω δεν θέλω να αλλάξω
Παράδειγμα εγώ στον γιο μου
Στις κόρες μου και στην κυρά μου
Που καρτερεί σιμά μου μόνη
Ας ήταν κάποιος να μιλήσει
Να πει , δεν το κάνες καλά
Εγώ σου δείχνω
Και ας λειψουνε οι πικραμένοι
Γιατί πια το σταυρό μου δεν των κάνω
Φωτιά με τίποτα θα αλείψω
Και θα με κάψω σαν έρθει η ώρα που θα φύγω
Ευγενικά να φύγω να πεθάνω
Και πάλι αθάνατος να γίνω
Πόσα εσώψυχα θα πω αυτό το βράδυ
Έφτασε τέσσερις , δεν λέω να ξαπλώσω
Μόνο την φαντασία ξεγελαω
Που με προφταίνει , πριν αναστηθώ και με ζυγώσω
Ωραία , λέω κυνικά και κλείνω
Και απορώ πως έκατσα αργά
Τις νιότης και του γήρατος αλήθειες
Να μεταφέρω τώρα σε παιδιά
Καλό μου βράδυ , αν με πάρει ο ύπνος
Αν δεν με πάρουν οι σκιές ,
Να θυμηθώ
Πότε μεγάλωσε τούτω το γομάρι
Πως ξαναπεθανε σε τούτο των καιρό
Θέλω να παψω να σας συντροφεύω
Μα το ζερβό το χέρι δεν ογα
Τι πα να πη σταματά δεν γνωρίζει
Ποσά να γράψει , για δε σταματά
Πρώτα έβαλα σημαία στο μπαλκόνι
Και ύστερα λόγο καλό
Μα τις αλήθειες μου πότε δεν είδα
Ούτε στο μέτωπο θα πη κανείς ήταν γραφτό
Πατέρα και γονείς δεν τους μιλούσα
Με θάμπωσε το μαύρο μου μυαλό
Και σκοτοδίνες τώρα τρώω
Με μια ψευδαίσθηση , ν αναστηθώ
Να αναστηθώ σαν θα πεθάνω
Καλά ζηταω , όμως τέτοια χαρά δεν θα την δω
Νεκρός και ζωντανός θα λέω
Δεν πρόφτασα να πιο νερό
Αυτά τα γράφω , δεν απολογούμαι
Και ας γίνομαι σαράντα σε καιρό
Του δάσους το κλωνάρι όταν κοιτούσα
Είχα ξεχάσει των πρώτο τον σταθμό
Τώρα δεν με λυπάσαι Επίγονε , κρασοτρεφη
Στα μονοπάτια του μυαλού μου
Ρίξε μου μέλι ,σκούντηξε με
Θέλω απλά να κοιμηθώ
Το κωδικό αυτό το ποίημα
Έγραψα σαν έφυγα από δω
Κει που χαρίζουν λένε ελπίδα
Κει που ξεκίνησα να ονειρευτώ
Κλειδί δεν έχει να άνοιξης
Το εσοπτρο , καθρέπτη καθαρό
Σε πύλες να με ξεναγήσεις
Λες να έρθω κάποτε , να θυμηθώ ;
Ζορίσου λίγο ακόμα αδελφέ μου
Και πίστεψε τι πα να πει σωστό
Όταν μαυρίζεις το λευκό σου
Βγαίνει από κει , πιο καθαρό
Ωραία μακαρίζομαι και γράφω
Ότι προλάβει να μου πη
Το ξωτικό μαύρο μυαλό μου
Με ζήτησε , έλα ξανά σε ένα λεπτό
Δεν μου λέω καληνύχτα , τρόμαξα θα πιω λίγο νερό
Μα τι δουλεία κάνει ο ύπνος ;
Mη, θα ξυπνήσω και δεν θα με βρω
Άιντε τελείωνε φανφάρα και ξερόλα
Που έπρεπε να ρθης με το στανιό
Τις μνήμες άλλων να ξυπνήσεις
Μην ξέροντας του τι θα πει αυτό…
ΔΙΑΚΟΠΗ ΥΠΝΟΥ ,13 Νοεμβρίου 2010
Κοιμάσαι κι είσαι ξύπνιος
Τα βλέπεις και γελάς
Φαντάσματα του εαυτού σου
Δεν πρόφτασες να δεις που πας
Που πας και σε περιμένεις
Και δεν γνωρίζεις τι ζητάς
Ξυπνάς , κοιμάσαι , ανεβαίνεις
Μα κατεβαίνεις όταν μιλάς
Ποιος έγραψε ψεύτικο ύπνο
Στα μάτια μου τα σφαλιστά
Που ανοίγουν όταν η καρδία σου
Θα παψη να σε αγαπά
Κουράστηκα πια να ξυπναω
Όταν κοιμάμαι πρώτου βρεθώ
Την κόλαση να δοκιμάζω
Το όνειρο να το γευτώ
Τα χέρια τρέμουν απ την νύστα
Μα όσα σου χουνε πη για αυτό
Μόνο κομμάτια της μαύρης ψυχής τους
Έχουν ξαναρθεί στον ύπνο αυτό
Ανάβω τσιγάρο και σβήνω τις μνήμες
Που άφησα μόνες , ξανά το κρυφτώ
Στο ίδιο κομμάτι αυτό του μυαλού μου
Απόψε δεν ημουνα πάλι εδώ …
Εδώ και τριάντα και κάτι ημέρες
Έψαξα λίγο για να με βρω
Με βρήκα σαν είπα αλήθεια δεν είναι
Θα πέσω ,να ξανακοιμηθώ
Τα μάτια δουλεύουν το κιάλι του νου μου
Και μου πάνε πως ήταν γραφτό
Γλυκόξινο ύπνο να μην ξανακάνω
Αν πάλι ξεπέσω από των ουρανό
Φτερά τυλιγμένος και μάτια με φλόγες
Πάλι εμένα , ξανά κυνηγώ
Μα δεν με πιάνω ποτέ να θυμάμαι
Αν έπεσα πάνω σε κάτι γνωστό
Κούραση ,γλύκα και πόνος στα πόδια
Γονάτισα ξανά πάλι εγώ
Αυτήν την ζωή που δεν την παλεβω
Ποιος θα ρθη να κάνη των χορηγό
Τώρα αφήνω πτυχές να ανοίξουν
Ψυχές να με πάρουν και λόγια να πουν
Ξεκινά τομάρι κι ο ύπνος ήρθε το φτιάξαμε πάλι
Και κλείσε το μάτι νεφέλες να βρεις
Γιατί και στον Αδη εσένα κοιτάζουν
Κι αν δε σε τρομάζουν , τα έχουμε πη
Καληνύχτα και σταματά
Άλλο να μας τυραννάς
Τον δικό σου ύπνο χάλα ,των δικό μας μην μασάς
Γιατί , πνεύμα λυπημένο έρημο και ξωτικό
Την ζωή σου που δεν έχεις την χαλάς σε δίλεπτο
Κλείσε πάλι το άδειο κιάλι
Και ξεκινά συντριβή
Την ζωή αν δεν αντέχεις
Θα στείλω άλλον , να σε βρει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου